Ocena kierowcy - FSO Polonez Caro

Jak na czasy w których powstał, był naprawdę dobrym autem nawet rodzinnym. Pancerne zderzaki, oszczędny silnik Citroena i dostęp do tanich części (w porównaniu do aut zachodnich). Minusami było na pewno przeniesienie napędu oraz karoseria. Skądś się w końcu wzięło powiedzenie "mówi rdza do rdzy...".

Naprawdę prosty wolnossący, ekonomiczny i mimo wszystko mocny silnik diesla od Citroena. Co prawda Citroen miał ten model również z doładowaniem, ale najwyraźniej w Polonezie nie było to priorytetem. Niestety w zestawieniu ze starą skrzynią biegów i przełożeniem tylnego mostu w tym aucie osiągi nie były powalające. Plus tego motoru to na pewno prostota konstrukcji i nominalne niskie spalanie (w Citroenach BX poniżej 5 litrów!)

Skrzynia biegów niestety toporna i niedopasowana do charakterystyki silnika. Nie ma się co dziwić, bo w sumie silnik nie był projektowany pod ten model samochodu. Biegi wchodziły dość ciężko i potrafiły wypadać (charakterystyczna dźwignia pod kątem około 45 stopni).

Prosty do bólu. Tylne zawieszenie na resorach parabolicznych (2 lub 3 pióra z wersji Truck - jeśli ktoś chciał zwiększyć ładowność), które potrafiły się złamać. Przód na Mc Phersonach z dość delikatnymi łącznikami drążka stabilizatora. Wszystko w zasadzie szło naprawić lub wymienić za pomocą prostych narzędzi. Wał napędowy z amortyzacją i krzyżakiem, który po jakimś czasie potrafił dawać o sobie znać. Dość głośny tylni most (szczególnie jeśli wyciekał olej). Hamulce oraz łożyska piast (stożkowe) prostej konstrukcji. Wszystko sprawdzało się dość dobrze na bezdrożach, a jeśli dobrze zadbane - można było polegać nawet przy większych prędkościach (nawet 160-180 km/h)

Brak klimatyzacji i długo rozgrzewająca się nagrzewnica (tylko z 2 nawiewami!). Proste fotele, dość sztywne (daleko im do tych z W123). Kanapa tylnia dobra dla 2 osób, wszystko ze sztywnymi nieustawnymi zagłówkami. Nie ma co czarować. Komfortem nie grzeszyło i nie grzeszy. Widoczność w normie.

Mało przycisków, mało pokręteł, mało wszystkiego, więc wszystko było na miejscu. Gorzej z ustawieniem pozycji kierowcy: fotel w 2 płaszczyznach - przód/tył i wychył oparcia oraz kierownica tylko przód tył. Oceniam na przeciętną, ale nie złą. Odczucie subiektywne.

Jak wyżej (akapit o komforcie). Brak klimatyzacji i słabe grzanie. Otwieranie okna przy dużych prędkościach bez zamontowanych owiewek powodowało huragan w środku. Jeśli dochodziły do tego sparciałe uszczelki zimą, to podczas pierwszej pół godziny od uruchomienia silnika (i pracy pod obciążeniem) można było zamarznąć.

Nawet sporo miejsca na kolana dla kierowcy. Gorzej z miejscem z tyłu. Kanał wału napędowego ograniczał miejsce środkowemu pasażerowi. miejsce nad głową było, ale wyżsi pasażerowie na wybojach mogli dostać po głowie.

Nie ma się co rozpisywać. Złe. Głośny silnik, głośny most i skrzynia. Po otwarciu szyb można było już wyłączyć radio (jeśli ktoś miał), z racji hałasu - przy prędkościach powyżej 80 km/h.

Niskie koszty części zamiennych i możliwość naprawy na podjeździe nie zmuszały do częstych wizyt w warsztacie. Ekonomiczny silnik, jeśli miał dobrze zestrojoną pompę wtryskową oraz czysty smok w często korodującym zbiorniku paliwa, potrafił palić stosunkowo mało. Zdarzało się nawet zejść do 5,5 litra na trasie.

Wart swojej ceny w latach 90 w Polsce. Nic dodać - nic ująć.

Z drobnych usterek można wymienić większość podzespołów. Pęknięcia drążków stabilizatora, korozja, pęknięcia resorów, awaria rozrusznika, alternatora, świateł, korozja zbiornika paliwa, niedowład pompy hamulcowej, szybko zużywające się łożyska piast, wypadające biegi, problemy z elektryką zimą zrywane cięgna nagrzewnicy oraz hamulca ręcznego. Coś dla fascynatów tego auta. Pozwalało przy nim siedzieć godzinami.

Uszkodzenie krzyżaka wału napędowego.