Ocena kierowcy - Alfa Romeo 159 Sedan

Auto z charakterem sportowca i duszą estety bardzo wyróżnia się wśród innych aut walorami docenianymi przez osoby, które pasjonuje prowadzenie samochodu według starej, mechanicznej szkoły budowania aut. Minimum elektroniki, maksimum mechaniki.

Silnik jest elastyczny i mocny. Dostępny maksymalny moment obrotowy od 1350 obr/min sprawia, że w korku i w typowej jeździe auto za autem samochód nie wymaga częstej zmiany biegów, zaś na wysokim biegu wyprzedzanie możliwe jest często bez redukcji. Auto przyspiesza ok. 8 sek. do 100 km/h, co pozwala nie być zawalidrogą, jak też odjechać niechcianemu towarzystwu.

Pracuje przyzwoicie i jest bezawaryjna, więc można by ją pochwalić, gdyby nie to, że to alfa z najmocniejszymi osiągami w gamie modelowej. Auto traci co najmniej sekundę do setki na zbyt długich przełożeniach. Mogę jednak powiedzieć, że to, co straciłem na lewarze, odzyskałem, gdy wprawiłem się w posługiwaniem się sprzęgłem i gazem, ponieważ mało tam elektroniki, więc wyczucie mechanicznych walorów obu pedałów pozwala nadrobić niedostatki skrzyni.

To już czysta poezja prowadzenia po sznurki, o ile nie użytkujemy auta na torze. Na drodze publicznej układ jezdny daje poczucie ogromnej przewidywalności auta nawet w ostrych zakrętach i długich łukach (efekt mechanizmu torsena). Nie można jednak zapomnieć, że auto ma silnik z przodu, a rozkład masy nie jest 50/50 :) Na torze auto potraktowane sportowo jest podsterowne i zachowuje się jak na oblodzonym zakręcie, wymaga wyczucia. Układ kierowniczy jest bardzo informatywny, więc wspiera kierowcę podczas dynamicznej jazdy. Felgi 19 dają najwięcej przyczepności na drodze i bez problemu sprawdzają się zimą.

Tu alfę mogę pochwalić w najmniejszym stopniu, ale wciąż bardzo. Auto daje dobre wyczucie obrysu podczas parkowania oraz dobrą widoczność przez tylną szybę i w bocznych lusterkach. Z przodu widoczność jest również dobra, chociaż osoby powyżej 180 cm podjeżdżając pod światła, aby je dobrze zobaczyć będą musiały pochylić się do przodu. Słupek A nieraz ogranicza chwilową widoczność, więc warto zwrócić na to uwagę na skrzyżowaniach zwłaszcza po zmroku.

Pula plusów dotyczy rozplanowania deski rozdzielczej i dostępności manualiów, które nie tylko są zaprojektowane tak, aby otulały kierowcę, ale też były w zasięgu ręki. Pula minusów dotyczy fotela kierowcy w odniesieniu do zasięgu regulacji kierownicy. Kierowcy powyżej 180 cm wzrostu z trudem znajdują sobie odpowiednie konfiguracje. Moje 196 cm wyklucza komfort jazdy, ponieważ głowa dotyka podsufitki, a kolana kierownicy. Aby uniknąć jazdy w tak karkołomnych warunkach, obciążam odcinek lędźwiowy kręgosłupa. W większości alf 159, które nie mają obniżonego i utwardzonego zawieszenia jak moja nie powinno być to problemem zwłaszcza podczas jazdy autostradowej, ponieważ część pracy przejmuje tempomat, a sama jazda nie jest zwykle b. dynamiczna i nie wymaga wielkiej uwagi, a raczej pozwala się zrelaksować. Natomiast w mieście da się z tym żyć, bo choć bardzo skupieni, pokonujemy najczęściej krótki dystans do pracy. Niemniej ocena ergonomii nie jest jednoznaczna, bo wymaga indywidualnego skalkulowania stosunku frajdy do ergonomii fotela.

Wszystko można pochwalić. Nie ma na co ponarzekać. Wzorowe rozwiązania. Silnik szybko dochodzi do właściwej temperatury pracy, a ogrzewanie jest skuteczne już po 5 minutach. Nawiewy są dobrze rozlokowane i skuteczne latem.

Przestrzeni jest tyle, co w typowym, usportowionym sedanie, a więc w sam raz dla kierowcy i pasażera oraz za mało dla pasażerów tylnego siedzenia. Są w tym segmencie sedany oferujące więcej miejsca z przodu (np. nowa gulia), ale to, według mnie, wciąż raczej wyjątek niż reguła.

Wyciszenie do 120 km/h jest przyzwoite, a potem jest coraz głośniej, ale wciąż znośnie, choć już nie komfortowo. Kierowca nastawiony na komfort nie będzie w pełni zadowolony z tego modelu alfy. Jednak już kierowca z żyłką sportowca doceni hałas w kabinie jako kolejną informację od samochodu. Wyciszenie jest dobre, ale nieco spartańska i informatywne proporcjonalnie do osiąganej prędkości. Auto nie zostało zaprojektowane jako limuzyna, w której po zamknięciu drzwi otacza nas wyłącznie cisza. Uważam, że to cenne informacje dla pasjonatów prowadzenia. Powyżej 120 km/h jest trochę za głośno.

Pierwszą zaletą auta jest względna bezawaryjność, co najbardziej przekłada się na niskie koszty utrzymania. Okresowe przeglądy wraz z wymianą elementów eksploatacyjnych między 800 i 1400 zł. Zestaw klocków hamulcowych to koszt ok. 500 zł. Zestaw tarcz to drugie tyle. Naprawy eksploatacyjne wahały się w granicach 600-1200 zł.

Stosunek jakość/cena uważam za doskonały, ponieważ w kryterium jakościowym myślę przede wszystkim o walorach silnika i układu jezdnego, hamulców brembo i widoczności, a także bardzo estetycznym wyglądzie zewnętrznym i dobrym wykończeniu wnętrza. Dostaję od producenta więcej niż przeciętność. Z tego punktu widzenia cena jest bardziej niż akceptowalna.

Drobne usterki są głównie nienaprawialne i dotyczą spasowania materiałów, które tu i ówdzie zaczynają trochę skrzypieć. Natomiast auto nie wykazuje usterek innych niż eksploatacyjne. Wszystko działa bezawaryjnie. Auto jest solidnie serwisowane, ma autentyczny przebieg i brak białych plam w życiorysie. To tyle w temacie awaryjności alfy romeo.

Auto jest jak dotąd bezawaryjne... i kiedy to piszę stoi w warsztacie, bo pod deklem silnika mechanik wymienia sparciałe elementy gumowe, z powodu których silnik "brał" olej (5l w 1,5 m-ca). Serce trochę biło przed diagnozą, ale okazało się, że to tylko strachy na lachy.