Drugie (wy)danie smakuje lepiej

Masz ochotę na dobry obiad? Więc wyjmujesz patelnię, sprawdzasz zawartość lodówki i otwierasz książkę kucharską. Albo zamiast tego wybierasz wizytę w restauracji. A tam, jak to zwykle bywa, kelner podaje ci menu i na wstępie proponuje pierwsze danie. W ten sposób dwa lata temu Volkswagen zaserwował klientom nowego Golfa. Danie smaczne, ale bardzo pospolite, które do gustu przypadło jedynie miłośnikom tradycyjnej kuchni. Coś jak zupa jarzynowa w menu pełnym francuskich i włoskich frykasów – sprawdzona i dobra, ale skromna, niemal niezauważalna.

Po zupie przychodzi zazwyczaj czas na krótki odpoczynek, a potem kelner na tacy podaje nam drugie danie. Musi być syte, a przy tym odpowiednio komponować się z tym pierwszym (ostrygi poprzedzone tłustym żurkiem raczej nie są wymarzonym zestawem koneserów). Nie inaczej postąpił Volkswagen, który dokładnie rok po Golfie V zaserwował klientom jego drugie (wy)danie. Tym samym Niemcy udowodnili, że ich menu nie musi być nudne jak flaki z olejem. Wystarczy pozwolić kucharzowi na odrobinę fantazji.

Dobrze przypieczona skórka

Czy jest ładny? To za dużo powiedziane. Brzydki? Też nie. Najlepiej pasuje do niego określenie „inny", szczególnie gdy znajduje się w towarzystwie swojego mniejszego brata. O ile zwykłego Golfa mija się obojętnie, o tyle Plus przyciąga uwagę kilkoma elementami – choćby przednimi i tylnymi lampami. A przede wszystkim gabarytami. Jest dłuższy, szerszy i wyraźnie wyższy niż „piątka". Pierwszą zaletę tej „wyższości" czuć już podczas wsiadania. Zamiast uginania nóg i łamania kręgosłupa, miejsce za kierownicą zajmuje się z dostojnością godną królowej Elżbiety wkraczającej na pokład karocy. Jednym słowem – wygodnie i bez bólu w krzyżu.

Za to fotele w Plusie to już zupełnie co innego niż kanapy w jakimś tam powozie. Nie dość, że są wygodne, to dają się ustawiać w każdym kierunku, dzięki czemu w rekordowo krótkim czasie można dobrać poprawną pozycję do kierowania. Woźnica będzie zachwycony! Tym bardziej że w środku auta jest tyle miejsca, iż będzie mógł od czasu do czasu strzelić sobie z bata. Nogi, głowy, barki, brzuchy – nic nie będzie jęczało, że jest ciasno. Nawet na tylnej kanapie, pod warunkiem że jest maksymalnie przesunięta do tyłu (można ją regulować). Wtedy co prawda bagażnik nie rzuca na kolana, ale i tak 395 litrów pozwala na zapakowanie kilku walizek na weekendowy wyjazd. Klapa kufra szeroka i otwiera się wysoko, dzięki czemu może śmiało służyć za parasol podczas wiosennego kapuśniaczka, który zaskoczył nas na pikniku.

Do tego kufer jest bardzo ustawny i ergonomiczny. Jak całe auto zresztą. Wszystko obsługuje się intuicyjnie, bez konieczności studiowania instrukcji. No, może poza radiem, które na początku wymaga trochę skupienia. Ale nawet gdy już poradzimy sobie z jego obsługą, nie będziemy zachwyceni, bo wrażenia słuchowe są mizerne. Wszystko dlatego, że w standardzie głośniki zamontowano tylko z przodu samochodu. Tak jakby to była jakaś dwudrzwiówka na zakupy a nie duże, rodzinne auto do dalekich podróży.

Niestety, także materiały użyte do wykonania wnętrza Plusa wyglądają, jakby zostały przeszczepione z auta niższej klasy. Wygląda na to, że Niemcy postanowili zamienić miłe w dotyku, miękkie materiały stosowane m.in. w Golfie IV na chiński plastik. I to tak twardy, że aż łokcie bolą od opierania się o drzwi. Na pociechę pozostaje fakt, że przynajmniej porządnie wygląda i jest dobrze spasowany. Nic nie trzeszczy, nic nie piszczy, nic się nie rusza – jak podczas pamiętnych lekcji języka polskiego w mojej szkole średniej. Polonistka była tak surowa i miała tak mocne gardło, że siała postrach wśród wszystkich uczniów.

Trzęsąca się galareta

Taki sam postrach Plus sieje dźwiękami, jakie dobiegają spod jego maski. Podczas zapalania silnika w zimowy poranek możemy być pewni, że niemiły dreszcz przebiegnie po plecach nie tylko nam, lecz także sąsiadom. Nie mam pojęcia, jak w XXI wieku specjalistom Volkswagena udało się zrobić silnik, który pracuje głośniej niż diesle z początku lat 80. Wyraźnie słychać to podczas przyspieszania. Gdy wskazówka obrotomierza mija cyfrę 3, można się poczuć jak w składnicy złomu, gdzie dźwigi przerzucają tony żelastwa, za nic mając bębenki w uszach pracowników. Co ciekawe mocniejszy, 140-konny diesel pracuje ciszej, a przede wszystkim przyjemniej niż słabsza odmiana. Jest też na pewno bardziej dynamiczna i szybsza.