Alfa Romeo 145 - mała wielka Włoszka

Co więcej, z tej niedoskonałości potrafią uczynić atrybut auta wyróżniający go na tle masowych konkurentów. Alfaholicy, ludzie uzależnieni od swych Alf Romeo, którzy za swoimi autami gotowi są wskoczyć w ogień.

Nie raz zarzucano mi nadmierne koncentrowanie się na wadach Alf Romeo i niedostateczne eksponowanie ich zalet. Normalnie w takiej sytuacji odpowiadam, że ja takiej rzeczywistości nie tworzę, ja ją tylko opisuję. Jednak tym razem postaram się skoncentrować tylko i wyłącznie na atrybutach modelu, które sprawiają, że tyle osób go pokochało. O wadach i niedoskonałościach konstrukcyjnych ani mru mru. Zainteresowani i tak się do nich „dokopią”, bo szczerze powiedziawszy, nawet zbyt długo szukać nie będą musieli.

Model 145 to trzydrzwiowy hatchback, z niezwykle charakterystycznym, typowym dla Alfy Romeo, zadkiem. Debiutował na salonie samochodowym w Turynie w 1994 roku, gdzie spotkał się z niesamowicie ciepłym przyjęciem. Zresztą gorące przyjęcie nie powinno nikogo dziwić – w końcu za projekt nadwozia odpowiadało studio „Centro Stile” pod kierownictwem samego Waltera de Silvy. Model 145 miał zastąpić przestarzałą konstrukcyjnie Alfę 33.

Agresywna sylwetka, z zadziornym i charakterystycznym dla Alfy przodem oraz dynamizm widoczny niemal w każdym calu pojazdu zjednał mu wielu wielbicieli. Typowy dla Alfy Romeo znak firmowy wkomponowano umiejętnie w pas przedni. W linii bocznej uwagę zwracają delikatne przetłoczenia oraz wznosząca się linia okien nadająca autu sportowego charakteru.

Alfa Romeo 145 zbudowana została na płycie podłogowej Fiata Tipo, samochodu roku 1989. Mierzące nieco ponad 4 m auto zapewniało przyzwoitą ilość miejsca w środku dla czterech pasażerów. Rozstaw osi wynoszący 254 cm sprawiał jednak, że najprzyjemniej podróżowało się na pierwszych dwóch fotelach.

Wnętrze wykończono w typowy dla Alfy Romeo sposób – sportowe, wygodne fotele, przyjemnie mała kierownica, proste i czytelne wskaźniki. W autach po modernizacji pojawiły się okrągłe wloty powietrza, które podkreślały nietuzinkowość i sportowy wizerunek samochodu.

W modelu 145 początkowo pod maską pracować mogły cztery jednostki napędowe, trzy benzynowe i jedna wysokoprężna. Diesel o pojemności 1.9 l dostarczał autu 90 KM i zapewniał wystarczające osiągi. Jednak dla prawdziwych fanów Alfy liczyły się jednostki benzynowe typu boxer – w większości dynamiczne i wspaniale brzmiące, aczkolwiek na bakier z ekonomiką eksploatacji.

Motor o pojemności 1351 cm3 bywa różnie oznaczany – 1.3 l V lub 1.4 l 8V. Generuje 90 KM i zapewnia autu co najwyżej wystarczającą dynamikę – niemal 13 s do 100 km/h żadną rewelacją nie jest. Jednostki 1.6 l i 1.7 l dostarczają odpowiednio 103 i 129 KM – zapewniają autu przyzwoite przyspieszenia, a mocniejsza jednostka potrafi nawet rozpędzić małą Alfę do 200 km/h.

W 1997 roku, przy okazji modernizacji, z gamy jednostek napędowych wycofane zostały wszystkie jednostki typu boxer, a w ich miejsce pojawiły się nowoczesne szesnastozaworowe silniki Twin Spark, wyposażone w dwie świece zapłonowe na cylinder. Nowe jednostki oznaczone symbolem TS (1.4 l – 103 KM, 1.6 l – 120 KM, 1.8 l – 150 KM, 2.0 l – 155 KM) zapewniają autu nie tylko lepsze osiągi, ale także łagodniej obchodzą się z paliwem i zdecydowanie lepiej wypadają pod względem niezawodności. Rok później, w 1998 roku, pod maską pojawił się także doskonały wysokoprężny silnik JTD, wykorzystujący technologię common rail.

Alfa Romeo 145 to przede wszystkim samochód nietuzinkowy: doskonale wyglądający, w miarę przestronny, świetnie jeżdżący, ale też niepozbawiony wad, a w wersjach z silnikami boxer dość często kapryśny. Jednak mimo wszystko model 145 w sercach miłośników Alfy Romeo zajmuje miejsce szczególne, i w dużej mierze wynika to z…. kapryśnego charakteru, który nadaje temu autu duszę.