Wóz Lennona, Travolty i żony Elvisa

Odważne założenie

Założenie było odważne – stworzyć auto, którego nie przerosłaby sława i renoma jego poprzedników. 300 SL i 190 SL zapoczątkowały słynną serię modeli „Sport Leicht" oznaczoną w skrócie właśnie SL. Jaki miał być kontynuator tej tradycji? Przede wszystkim – równie efektowny. Szefowie Mercedesa chcieli podkreślić jego sportowy charakter i to nie tylko poprzez kształt karoserii. Tymczasem, ku ich zaskoczeniu, po oficjalnym debiucie auta podczas targów samochodowych w Genewie w roku 1963, pojawiły się również głosy krytyki dotyczące właśnie sylwetki Pagody.

Wielu ekspertów wskazywało na... pudełkowate kształty nowego Mercedesa, na proste linie, które znacznie różniły się od wykwintnej formy, do jakiej wszystkich przyzwyczaił model 300 SL. Na szczęście, taka opinia nie utrzymała się długo i z czasem została wyparta przez entuzjazm, jaki towarzyszył Pagodzie. Co ciekawe jednak, jeszcze przed jej prezentacją, debata temat tego modelu rozgorzała w biurach Mercedesa. Szef działu eksportu Arnold Wychodil długo domagał się nawet „prawdziwego" następcy 300 SL. Za takowego nie chciał uznać W113, jak nazwano serię konstrukcyjną, z której wywodzi się Pagoda.

Jedno, spójne dzieło sztuki

Projekt budowy tego samochodu był kilkakrotnie zawieszany i potem znów przywracany do łask przez inżynierów. Decydujący wkład w powstanie Pagody miała trójka konstruktorów: Friedrich Geiger, Karl Wilfert oraz Beli Barenyi. Ponoć autorem pomysłu na charakterystyczny, lekko wklęsły dach W113 był pierwszy z nich. Wilfert znany był ze swojej bezkompromisowości (jak głosi anegdota, jego główną dewizą było hasło: „nie unikać sprzeczek"), a także wielkich wymagań stawianych swoim podopiecznym. Na przykład podczas prac nad pokrywą bagażnika kultowego Mercedesa, Wilfert tak długo męczył „blachorobów", jak żartobliwie nazywano budowniczych karoserii w Spindelfingen, aż efekt ich prac będzie zadowalający. Dla niego Pagoda miała być jednym, spójnym dziełem sztuki.

Właśnie dlatego uparcie obstawał przy wielu rozwiązaniach, które z punkty widzenia konstrukcyjnego nierzadko okazywały się mocno ryzykowne. Profesor Hans Scherenberg uczestniczący w procesie powstawania Pagody, jeszcze długo twierdził, że: „Był to samochód doskonale podkreślający prestiż marki. Nie zawsze było to jednak tożsame z funkcjonalnością, na jaką liczyli klienci".

Szybszy od poprzedników

Gdy pod koniec 1961 roku, zarząd Mercedesa oglądał prototyp W113, reakcje były mieszane. Kilka tygodni później, na poligonie badawczym niemieckiej marki odbyły się testy następcy 300 SL. Efekt? Okazało się, że żaden inny z wcześniejszych modeli Mercedesa nie osiągał tak dobrych rezultatów, jak Pagoda. Mniej więcej w tym samym czasie konstruktorzy zadecydowali, że pod maskę W113 trafi silnik o pojemności 2,3 litra. Stąd właśnie wzięła się pierwsza nazwa tej serii – 230 SL.

Wilfert wskazywał na zalety Pagody porównując to auto choćby z modelem 190 SL. Rzeczywiście, mimo minimalnie krótszego nadwozia, 230 SL posiadał znacznie obszerniejszą kabinę (o 13,5 procenta) i bagażnik (o 26 procent). Charakteryzował się również większymi o 38 procent powierzchniami przeszklonymi. Charyzmatyczny inżynier zapominał jednak o takich szczegółach, jak choćby gorszy współczynnik oporu powietrza 230 SL.