Włoski bestseller lat 70 i 80

Auto to wyposażono w niespotykany dotąd układ przeniesienia napędu – „Transaxle”. Układ ten charakteryzował się nowatorskim rozłożeniem elementów. Umiejscowienie silnika z przodu auta oraz przekazywanie napędu na koła tylne nie dziwi, lecz zamontowanie skrzyni biegów na tylnym moście pojazdu, oraz przesunięcie tylnych tarcz hamulcowych „w głąb” pojazdu (patrząc w otwory w feldze nie dostrzeżemy elementów układu hamulcowego) po dziś dzień jest rozwiązaniem nowatorskim i rzadko spotykanym. Tak indywidualne cechy pojazdu budziły w fabryce w Arese spore obawy o pomyślną sprzedaż auta, jednak jak się okazało, Alfetta która dzięki zastosowaniu układu Transaxle miała wspaniałe właściwości jezdne (producent uzyskał praktycznie idealny rozkład mas – który wynosił po 50% na przód i tył auta) okazała się być rynkowym bestsellerem. Jej przyczepność, pewność oraz precyzja prowadzenia były nieosiągalne dla konkurentów.

Popyt na Alfettę był tak duży, że po upływie dwóch lat od premiery pomyślano o sportowej jego wersji z identycznie rozmieszczonymi elementami układu napędowego.

Dotychczas Alfy projektowała firma Bertone, jednak w wypadku nowego modelu zamówienie złożono w pracowni ItalDesign, własności znanego projektanta Giorgio Giugiaro. Nadwozie Alfetty coupe zostało opracowane w maju 1974 roku. Nosiło wówczas oznaczenie GT (Gran Turismo) i było klasycznym reprezentantem stylu włoskich aut sportowych – długa maska, dwoje drzwi oraz łagodnie opadająca tylna część karoserii stworzyły ponadczasową, piękną bryłę nadwozia.

Do napędzania nowego modelu posłużył, zaadaptowany z Alfetty sedan, czterocylindrowy silnik rzędowy o pojemności 1,8l, z dwoma dwugardzielowymi gaźnikami po jednej i kolektorem wydechowym po drugiej stronie. Silnik ten był wówczas stosowany w szeregu innych modeli Alfa Romeo (m.in. Berlina, Giulia, Spider).

W maju 1976 r. rozszerzono paletę silników dostępnych w Alfettcie GT. Nabywca miał do wyboru silnik 1.6l. lub, znany z produkowanej od 1971 roku Alfy Romeo 2000 Coupe GT, dwulitrowy czterocylindrowy silnik rzędowy z blokiem ze stopów lekkich oraz dwoma wałkami rozrządu (DOHC) o Mocy 130KM. Wraz ze zmianą palety silników, producent zmienił oznaczenia modeli. Alfetta z silnikiem 1,6 pozostała przy nazwie GT zaś wersja 2.0 nazwana została GTV, litera „V” pochodzi od włoskiego słowa „veloce”- szybki. Rzeczywiście jak na połowę lat siedemdziesiątych osiągi GTV były imponujące. Przyśpieszenie od 0 do 100kmh zajmowało alfie 10s i prędkość maksymalna wynosząca 195 km/h pozwalają alfie konkurować nawet z obecnie produkowanymi autami.

Ponadto w 1978 r. klientom zaoferowano fabryczny zestaw znacząco poprawiający osiągi auta: do dwulitrowego silnika można było zamówić układ dolotowy z turbosprężarką. Tak zmodyfikowana GTV Turbo osiągała moc 150 KM i prędkość maksymalną 205 km/h.

W roku 1980, paleta silników dostępnych w Alfie Alfettcie GTV została rozszerzona. Oprócz dwulitrowego silnika rzędowego klientom zaoferowano, stosowany od 1979 r. we flagowej wówczas Alfie Romeo 6, 6-cylindrowy silnik widlasty, którego blok, głowicę, tłoki oraz miskę olejową wykonano ze stopów lekkich. Silnik ten miał pojemność 2,5 litra i rozwijał moc 160KM.

Jednocześnie z wprowadzeniem nowego silnika, zakończyła się kariera najmniejszego 1,6-litrowego serca Alfy. Również nazwa modelu uległa zmianie, zrezygnowano z oznaczenia Alfetta. Od 1980 roku model dwulitrowy nosił nazwę GTV zaś auto wyposażone w silnik rzędowy nazywało się GTV6.

Jednak samochody te różniły nie tylko pojemność oraz moc stosowanych silników, w stosunku do GTV model GTV6 miał większe koła, wzmocnione hamulce oraz przystosowaną do większej mocy skrzynię biegów. Stylistycznie GTV i GTV6 również były odmienne, ponieważ jednostka widlasta była znacznie większa i nie mieściła się w komorze silnika, przeprojektowano maskę samochodu, dodając jej charakterystyczny garb, który stał się wyróżnikiem najmocniejszej wersji GTV.