Poczwórne uderzenie

Ryzykowne przedsięwzięcie

W lutym 1977 roku do Ferdynanda Piecha, członka zarządu Audi, odpowiedzialnego za rozwój techniczny samochodów niemieckiej marki przyszedł Jorg Bensinger, inżynier zajmujący się budową podwozi. Bensinger był zafascynowany możliwościami testowanego przez siebie terenowego Volkswagena Iltisa. Jak sam podkreślał, podczas gdy większość znacznie mocniejszych od niego samochodów zatrzymywała się w piasku, Iltis bez problemów gnał do przodu.

Bensinger zaproponował Piechowi stworzenie samochodu osobowego, w którym wykorzystane zostałyby elementy stosowane dotychczas w autach terenowych. Piech wiedział, że to ryzykowne przedsięwzięcie. Wiedział też, że niekoniecznie musi się ono zakończyć spodziewanym sukcesem. Tymczasem jego szefowie (a tym bardziej kierownictwo Volkswagen Group, do której należało Audi) byli niecierpliwi. Ich wymagania odnośnie nowych modeli były zresztą znacznie większe – miały one doprowadzić do znacznego wzmocnienia marki na rynku.

Koncepcja Porsche

Niemieckim inżynierom już od dłuższego czasu marzyło się mocne, rasowe sportowe coupe, które z autem terenowym miało mieć jedną wspólną cechę - napęd na cztery koła. Ten samochód miał zdystansować całą konkurencję i to nie tylko w wynikach sprzedaży. Już u zarania jego tworzenia planowano bowiem wykorzystać go w walce o Rajdowe Mistrzostwo Świata.

Piech doskonale zdawał sobie sprawę z potencjału samochodu z napędem 4x4. Wszak już jego dziadek, słynny Ferdynand Porsche pracował nad wprowadzeniem tej technologii w samochodach produkowanych seryjnie. Potomek twórcy garbusa był gorącym orędownikiem rewolucyjnego sportowego wozu, jednak jego zapału nie podzielali szefowie Volkswagena. Dlatego właśnie zespół dziesięciu inżynierów Audi, który zajął się tym projektem, przez długi czas pracował praktycznie na własny rachunek, zostając w fabryce „po godzinach”. Konstruktorzy mieli niewiele czasu na przygotowania pełnej dokumentacji projektu. Od tego zależało jego dalsze powodzenie.

Zielone światło od Audi

Dobrym poligonem dla przyszłego Quattro miał być wspomniany Iltis. Jego elementy zaszczepiono w modelu Audi 80. Powstały z tego połączenia prototyp nazwano A1. Rozszyfrowanie tego skrótu nie jest oczywiste, choć banalne zarazem. A1 to „All-Wheel-Drive 1” (czyli po prostu: „z napędem na wszystkie koła”). Zbudowaniem skrzyni biegów zajął się Hans Nedvidek, który współpracował z takimi gwiazdami wyścigów, jak Stirling Moss i Juan Manuel Fangio. Pod maską modelu miał znaleźć się 160-konny silnik, gwarantujący dużo niezapomnianych wrażeń podczas jazdy.

Na coraz większe postępy prac nad nowatorskim sportowym samochodem szybko zareagował zarząd Audi. We wrześniu 1977 roku projekt A1 otrzymał w końcu zielone światło, dzięki czemu w końcu pojawiły się realne szanse na to, by dzieło niemieckich inżynierów trafiło w przyszłości do seryjnej produkcji. Przedsięwzięcie otrzymał wewnątrzfirmowy kryptonim EA 262. Zaledwie dwa miesiące później gotowy był już pierwszy prototyp modelu, który po długich debatach nazwano Quattro. Nazwę doskonale nawiązującą do napędu 4x4 wymyślił Walter Treser, szef działu projektowego i bliski znajomy Ferdynanda Piecha.