Mniej znane marki: Ginetta

Mimo, że Ginetta G1 była pierwszą próbą stworzenia samochodu, to bracia Walkett mieli podstawy by sądzić, że uda im się zrealizować cel. Dotychczas zajmowali się sprzętem rolniczym.

Po zbudowaniu pierwszego pojazdu poszło z górki, bowiem oficjalna historia marki rozpoczęła się w 1958 roku, gdy bracia Walklett założyli w Woodbridge, w hrabstwie Suffolk, Ginetta Cars i zaczęli wytwarzać model G2, będący kitkarem bazującym na Lotusie Mark VI. Produkcja modelu była niewielka, ale pozwoliła na rozwijanie firmy. Ginetta eksperymentowała z nowymi materiałami i technologiami: w modelu G3 (1959 - 1963) pojawiło się włókno szklane. W 1959 roku przygotowano nadwozie nazwane Fairlite, które można było zamontować do podwozia Forda. Klienci nabywali karoserię tego dwuosobowego sportowego kabrioletu i montowali ją do przedwojennych podwozi.

Pierwsze lata działalności nie wyglądają imponująco, ale produkcja modeli G2 i G3 pozwoliła utrzymać się przedsiębiorstwu, które od dłuższego czasu pracowało nad rewolucyjnym dla siebie samochodem. Ginetta G4 była całkowicie nową konstrukcją bazującą na silnikach Forda. W 1962 roku firma została przeniesiona do Witham, a rok później rozpoczęto masową produkcję modelu G4, który stał się dużym sukcesem. Jego źródłem była możliwości wykorzystania auta w sporcie.

Ginetta G4 była stosunkowo rozsądnym samochodem sportowym od strony technicznej. Bazowała na sprawdzonych rozwiązaniach Forda, co gwarantowało niskie koszty serwisu, a tym samym doskonale radziła sobie w pojedynku z bardziej nobliwymi konkurentami. Podczas wyścigów Ginetta G4 w rękach dobrego kierowcy mogła iść zderzak w zderzak z MGB czy Triumphem TR. Firma zaczęła budowę jednoosobowych samochodów wyścigowych (G18), myślała nawet o stworzeniu modelu F1 z silnikiem V8, ale bracia Witham szybko doszli do wniosku, że koszty opracowania bolidu przerastają ich możliwości. Nie powstał nawet prototyp.

Kilkunastoletnia produkcja G4 przyniosła kilka modyfikacji stylistycznych, wersję zamkniętą (G5), a auto było wzbogacane o nowe silniki pochodzącego głównie od Forda i Lotusa. Przez ten czas powstało kilkaset sztuk, a ostatni model oznaczony jako G4 series 4 opuścił zakład w 1981 roku. To jednak nie było koniec tej konstrukcji, bowiem następca G4, Ginetta G27 była G4-ką poddaną modyfikacjom stylistycznym. Auto stało się bardziej aerodynamiczne, a pod maskę trafiły nowe silnik. Nie mogło zabraknąć Forda (1.8 Zetec w miejsce wcześniej stosowanych 1.3, 1.6 i 2.0), ale G27 można było kupić również z motorami GM (znanymi m.in. z Opla), a nawet V8-mką od Rovera.

Sukces modelu G4 i jego wariacji pozwolił firmie na szukanie nowych nisz, w którym mogłaby zaistnieć. Firma chciała trafić w gusta osób szukających drogowego samochodu sportowego, o atrakcyjnym wyglądzie, dobrych osiągach i rozsądnych kosztach użytkowania.

W 1973 roku Gineta stworzyła atrakcyjne coupe G21, kojarzące się pod względem stylistycznym nieco z Datsunem 240Z. Montowano w nim silniki od 1,7-litra do 3.0 V6 z Forda. W 1983 roku zbudowano prototyp Ginetty G25. Było to niewielkie coupe z silnikiem 1.3 umieszczonym na środku. Prototyp stał się bazą dla produkcyjnej wersji G32, która zadebiutowała w 1989 roku i była sprzedawana nie jako kit car, a jako gotowe auto. W miejsce jednostki 1.3 ze starego prototypu zamontowano motor 1.6 z Forda Escorta XR3i oraz 1.9. Kilka aut wyposażono również w jednostkę turbodoładowaną. Samochód został wyprodukowany w 115 sztukach, w tym część egzemplarzy miała otwarte nadwozie (od 1990 r.).

Razem z pracami nad konkurentem Toyoty MR2, zaczęto rozwijanie pomysłu kitcara o sportowym wyglądzie, ale z miejscem dla 4 osób. W 1984 roku projekt był gotowy – pojawiła się Ginetta G26, a później również inne, nietypowe konstrukcje np. G28 (duże coupe 2+2) czy G30 (również 2+2).

Lata dziewięćdziesiąte to kolejna próba rewitalizacji modelu G4, bezsprzecznie najważniejszego projektu w historii marki. Na jego bazie zbudowano model G33 (od 1991 r.) oraz G40 (1998). Były to bliźniacze samochody wyróżniające się niektórymi elementami nadwozia np. reflektorami, drzwiami oraz wyglądem maski. Najważniejszą różnicą były jednostki napędowe – G33 był napędzany przez V8 produkcji Rovera (3,9-litra), a G40 to kolaboracja międzynarodowa. Pod maską znajdował się silnik turbodoładowany z Volvo. Do końca lat osiemdziesiątych Ginettą kierowała czwórka braci, którzy zajmowali się dosłownie wszystkimi: od stylistyki, przez kwestie techniczne, skończywszy na marketingu i sprzedaży. W 1989 roku firma została sprzedana grupie inwestorów. W 2005 roku Ginettę kupił angielski milioner, a zarazem entuzjasta motoryzacji, Lawrence Tomlison.

Aktualnie w ofercie Ginetty jest kilka modeli przeznaczonych do wyścigów (G40, G55, GT4), a miłośnik motoryzacji chcący jeździć Ginettą po ulicach może kupić model G40R, z 2-litrowym silnikiem Duratec pozwalający na osiągnięcie 225 km/h i przyspieszenie do 100 km/h w ok. 5,5 sekundy, albo G60, który dzięki 3,7-litrowemu V6 rozpędzi się do 265 km/h, a 100 km/h na prędkościomierzu pojawi się w niecałe 5 sekund. Pierwszy kosztuje około 30 tys. funtów, drugi – ponad dwa razy więcej. Warto przy tym wspomnieć, że G60 to w rzeczywistości Farbio GTS, zaadoptowane przez Ginettę po upadku producenta pierwowzoru.

Ginetta z racji niewielkiej produkcji oraz dużej liczby samochodów, które dokonały swojego żywota na torach wyścigowych, jest niezwykle rzadka, a to rzutuje na ceny samochodów używanych. Przez długie lata Ginetta miała ważne miejsce w sektorze kit-carów. Dziś w świecie angielskiego motosportu to dobrze znany gracz: w Anglii rozgrywane są trzy cykle wyścigowe: Ginetta Junior, Ginetta GT Supercub oraz Ginetta GT5 Challenge, a w samochody firmy pojawiają się również na międzynarodowych imprezach.

Fot. Ginetta G33. Matt; Flickr.com na lic. Creative Commons 2.0; Ginetta G28, G26, G40, Brian Snelson, Flickr. com na lic. Creative Commons 2.0; Ginetta G4, Tom Ellis Flickr.com na lic. Creative Commons 2.0; Ginetta G21, G32,G12, G4 jambox998, Flickr.com na lic. Creative Commons 2.0