Auto wybitnie zbalansowane. Dla dojżałego gentelmena :]. Ukierunkowane najbardziej na komfort, duch sportu jest tu mocno zaakcentowany ale to takie bardziej "mogę, nie muszę" (mogę złomotać na starcie właściwie wszystkich chłoptasiów z dwulitrowych suvików, ale w sumie po co?). Jest bardzo przestronnie, jest wygodnie jest stonowany elegancki styl, jest smak. Zawieszenie idealne, ergonomia jeszcze przyzwoita (tylko kilka sensorów, sporo jeszcze fizyki). A i w ramach zbalansowania można się pobawić w ecodriving. Można ale przymusu nie ma

Porsche miało być spełnieniem marzeń z dzieciństwa. Fakt Cayenne nie przychodzi jako pierwsze do głowy gdy myślimy o Porsche, ale trzeba było pójść na kompromis- rodzina, podróże i te sprawy, wiadomo. Niestety tego przez co przeszedłem przez pół roku posiadania tego auta nie spodziewałem się w najgorszych koszmarach. Przy okazji drobna (a może i nie) rada dla przyszłych kupujących- jeśli ktoś wam powie że cayenne 3.2 V6 to to samo co Touareg to możecie od razu zakończyć rozmowę. Mechanicznie może i tak, ale jak przychodzi co do diagnostyki to żaden serwis VW nie dysponuje interfejsem czytajacym kody Porsche (Piwis). Reszta poniżej.

To Touareg. Nie oszukujmy się, wyglądający dużo atrakcyjniej, ale nadal Touareg i widać to po spasowaniu niektórych plastików, niezawodności pojazdu czy komforcie jazdy. Od podstawowego Touarega odróżnia go jedynie fenomenalny system PSM (lub jak kto woli: Please Save Me) i dużo twardsze zawieszenie w wersji niepneumatycznej. Auto potrafi mieć spory apetyt na paliwo, co odbija się na w miarę częstym tankowaniu (pomimo stulitrowego zbiornika w moim egzemplarzu i to wkurza; koszt paliwa pomijam, kwestia dyskusyjna). W ruchu miejskim Cayenne nie ma sobie równych, ale łapie sporą zadyszkę przy prędkościach „autostradowych plus”, więc warto mierzyć siły na zamiary. Bagażnik, jak i bezawaryjność pojazdu pod kątem drobiazgów, zdecydowanie denerwują i rozczarowują.