Opona - co to jest?
Zewnętrzny element kół samochodu bezpośrednio odpowiedzialny za przenoszenie sił pomiędzy pojazdem i nawierzchnią drogi. Opony nie dość, że zapewniają optymalną przyczepność i umożliwiają kierowanie pojazdem w różnych warunkach atmosferycznych, to na dodatek odpowiadają za tłumienie nierówności, przekazywanie momentu obrotowego z silnika na nawierzchnię drogi oraz wytracanie prędkości. Najczęściej opony wykonane są z różnych odmian gumy, dodatkowo wzmocnionych elementami stalowymi i tworzywami sztucznymi (poliamidami, poliestrami, wiskozą, włóknem szklanym). Idea wulkanizacji kauczuku oraz, w konsekwencji, produkcji ogumienia zakładanego na koła pojazdu zakwitła i ewoluowała przez cały XIX w za sprawą takich osobistości, jak Charles Goodyear (1839 - proces produkcji gumy w oparciu o technologię wulkanizacji kauczuku), Robert William Thomson (1845 - opona pneumatyczna dętkowa), J. B. Dunlop (1888 - opona pneumatyczna dętkowa do roweru) czy Edouard Michelin (1891 - rozbieralna opona pneumatyczna z dętką). Prawdziwy przełom nastąpił tuż po zakończeniu II Wojny Światowej, w 1946 r., kiedy to firma Michelin stworzyła opony radialne, po dziś dzień najpopularniejszy i zapewniający najwyższą precyzję prowadzenia typ ogumienia samochodowego. Opona radialna składa się z: zewnętrznego bieżnika (odpowiedzialny za trakcję), osnowy (wiele warstw kordu, ułożonych pod różnymi kątami względem linii środkowej bieżnika, wykonanych z różnych tworzyw sztucznych), opasania (warstwy kordu, wykonane z nierozciągliwego materiału, ułożone obwodowo i odpowiedzialne za usztywnienie czoła opony i zapobieganie jego odkształceniom) oraz stopki (kołnierz opony łączący ją z felgą, dodatkowo wzmocniony drutami). Dzięki takiej konstrukcji opony radialnej bieżnik przylega całą szerokością do nawierzchni drogi, gwarantując tym samym lepszą kierowalność, bez względu na aktualne obciążenie i prędkość pojazdu. Opona diagonalna (starsza konstrukcyjnie, zapewniająca gorsze właściwości jezdne) z kolei to opona, w której nitki warstw kordu ułożone są pod kątem mniejszym niż kąt prosty względem linii środkowej bieżnika. Taka konstrukcja sprawia, że w czasie jazdy w zakrętach z dużą prędkością czoło bieżnika opony odkształca się i zmniejsza się powierzchnia jej kontaktu z nawierzchnią. Parametry każdej opony w dużej mierze kształtowane są przez czynniki atmosferyczne, głownie temperaturę. Mieszanka, z której wykonuje się ogumienie, musi być odpowiednio twarda w warunkach bardzo wysokiej temperatury (gorące lato) i odpowiednio miękka w ekstremalnie niskich temperaturach zimowych. Cel ten osiąga się konstruując opony zimowe wykonane z mieszanki miękkiej, która zachowuje optymalną miękkość nawet w temperaturze -30 0C, oraz opony letnie (z innej mieszanki), których sztywność pozostaje na pożądanym poziomie nawet przy temperaturze asfaltu na poziomie 50 0C. Temperatura 7 0C to temperatura, powyżej której mieszanka, z której wykonano opony zimowe, staje się nazbyt miękka. Analogicznie, przy temperaturze 7 0C i niższej mieszanka, której wykonano oponę letnią staje się nazbyt twarda i nieprzewidywalna w prowadzeniu. Na boku opony można znaleźć szereg oznaczeń, wśród nich np.: 195/65 R15 T. Oznacza to, ze opona ta ma 195 mm szerokości, jej profil, czyli wysokość ściany bocznej, stanowi 65% szerokości bieżnika, jest to opona radialna (R) przeznaczona dla felg o średnicy osadzenia 15 cali, a jej indeks prędkości (T) wynosi 190 km/h. Obecnie produkowane opony nie dość, że zapewniają doskonałą trakcję i komfort podróżowania, to na dodatek często wyposażone są w technologię umożliwiającą dalsze podróżowanie nawet po ich przebiciu (nawet do 200 km z prędkością nieprzekraczającą 80 km/h).
