OBD (skrót od angielskiego On-Board Diagnostics - diagnostyka pokładowa) to zainstalowany w samochodzie system, który daje mu zdolność do samodiagnostyki. To układ czujników i układów scalonych, który kontroluje pracę wielu elementów samochodu, w tym silnika, układów elektronicznych, immobilisera. To właśnie OBD odpowiada za pojawiające się na ekranie komputera pokładowego "kontrolki" i powiadomienia o usterkach.
System OBD zapisuje błędy w formie kodów, których zbiór jest nazywany DTC (ang. Diagnostic Trouble Codes - Diagnostyczne Kody Usterek). Rejestr kodów można odczytać z pomocą specjalnego czytnika podłączanego pod gniazdko diagnostyczne OBD.
Pierwsze OBD pojawiły się na przełomie lat 60. i 70. w USA. Na pomysł pokładowego systemu autodiagnostyki w autach wpadł Kalifornijski Urząd Zasobów Powietrza w ramach poprawiania jakości powietrza poprzez ograniczanie emisji szkodliwych substancji z samochodów. Celem rozwiązania było szybsze i skuteczniejsze wykrywane usterek, które mogłyby doprowadzić do wydostawania się zanieczyszczeń z układu wydechowego.
OBD w pierwotnej formie, dziś określane OBD-I, weszło w zakres obowiązkowego wyposażenia samochodów w USA w roku 1988. OBD-I był prostym systemem, któy bazował na sterowniku silnika i nadzorował poprawną pracę tylko kilku kluczowych podzespołów, głównie związanych z emisją spalin.
Rozwój techniczny oraz rosnące wymagania dotyczące norm emisji spalin doprowadziły do bardziej zaawansowanego systemu OBD-II, który zaczął obowiązywać w USA po 1 stycznia 1996 roku (europejski odpowiednik EOBD zaczął obowiązywać w Unii Europejskiej po 1 stycznia 2001 roku, w Polsce po 1 stycznia 2002 roku).
Najbardziej rozpoznawalnym wyróżnikiem OBD-II jest charakterystyczne, 16-pinowe złącze diagnostyczne zlokalizowane między deską rozdzielczą a pedałami. Ujednolicenie OBD pozwoliło doprowadzić do jednego typu urządzenia diagnostycznego, które może odczytać dane z dowolnego współczesnego pojazdu.