W samochodach, w których jedna oś nie wystarcza do sprawnego przeniesienia momentu obrotowego na nawierzchnię – ze względu na przeznaczenie lub nadmiar momentu – stosuje się rozwiązanie mające na celu przekazanie napędu na obie osie. Realizuje się to na różnymi technikami, zależnie od umieszczenia silnika, sposobu jego montażu czy przeznaczenia samochodu.
Najprostsze rozwiązania stosuje się w samochodach z silnikiem umieszczonym poprzecznie, gdzie odpowiednia przekładnia wyprowadza z napędu przedniego wał napędowy do tylnej osi wyposażonej w dyferencjał. Mechanizmem różnicującym prędkość obrotową obu osi jest sprzęgło wielopłytkowe lub dwa sprzęgła zamontowane na półosiach napędowych z tyłu.
W pojazdach użytkowych i terenowych z silnikiem umieszczonym wzdłużnie również stosuje się dość proste rozwiązanie, w którym do skrzyni biegów zamocowana jest skrzynia rozdzielcza. Wyprowadza ona wał napędowy w kierunku osi tylnej oraz drugi w kierunku osi przedniej. W skrzynce rozdzielczej można znajdować się mechanizm różnicowy – mówimy wtedy o stałym napędzie na cztery koła. Zamiast mechanizmu różnicowego stosuje się także sprzęgło wielopłytkowe, a wtedy mówimy o napędzie automatycznie dołączanym. Może też nie być żadnego mechanizmu różnicującego prędkość obrotową pomiędzy osiami. Mówimy wtedy o napędzie dołączanym ręcznie, a w momencie jego włączenia, o napędzie zblokowanym. Wówczas jazda z włączonym napędem 4x4 nie powinna się odbywać na przyczepnym podłożu, gdyż w wyniku różnic prędkości obrotowej osi przedniej i tylnej dochodzi do nadmiernych naprężeń w układzie.
Oznaczenie "4x4" w żaden sposób nie definiuje rodzaju przeniesienia napędu. Początkowo używano określenia 4x4 zamiennie z 4WD w samochodach terenowych. Kiedy napęd na cztery koła stawał się coraz powszechniejszy w autach osobowych, pojawiło się również określenie AWD, które umownie oznacza stałe przekazywanie momentu obrotowego na cztery koła (nie mylić ze stałym napędem na cztery koła).