Termin odnoszący się do szeroko pojętego procesu "zmniejszania, redukowania" pojemności skokowej silników, przy zachowaniu lub zwiększeniu mocy i momentu obrotowego. Ma to na celu m.in. poprawienie ich wydajności, a także ograniczenia emisji CO2, a tym samym zużycia paliwa.
W praktyce downsizing polega nie tylko na zastąpieniu silnika mniejszym odpowiednikiem o podobnej lub wyższej mocy, co osiągane jest zwykle przez turbodoładowanie. Głównie chodzi o zwiększenie momentu obrotowego i taki jego przebieg w funkcji obrotów, by znacząca lub maksymalna jego wartość pojawiała się już przy niskich obrotach, zwykle poniżej 2000 obr./min. Dzięki temu kierowca nie musi korzystać z wysokich obrotów przy dynamicznej jeździe, a tym samym jadąc tak samo dynamicznie, silnik zużywa mniej paliwa niż większy odpowiednik bez doładowania.
Jednym z przykładów na silnik zbudowany w myśl downsizingu jest benzynowy motor 1.0 EcoBoost Forda. Zastąpił on z powodzeniem wolnossące silniki Zetec i Duratec o pojemnościach 1,6 i 1,8 litra. Silnik ten zastosowano m.in. w Fordzie Focusie trzeciej generacji. Osiągał początkowo moc 100 lub 125 KM i 170 Nm momentu obrotowego.
Kiedy przyjrzymy się jednostkom Focusa drugiej generacji, to silnik o pojemności 1,6 litra rozwijał moc 100 KM i 150 Nm. Silnik 1,8 litra rozwijał moc 125 KM i 165 Nm momentu. Zatem przy tej samej mocy obie jednostki rozwiajają mniejszy moment obrotowy. Warto w tym miejscu podkreślić, że maksymalna wartość momentu obrotowego w silniku 1.0 EcoBoost pojawia się już przy 1400 obr./min. W silnikach 1.6 i 1.8 maksimum momentu pojawiało się dopiero przy 4000 obr./min.