Potoczne określenie rodzaju silnika o przeciwsobnym układzie cylindrów, umieszczonych poziomo w liczbie parzystej. Rozwiązanie z powodzeniem stosowane głównie przez firmy Subaru i Porsche, a dawniej Alfa Romeo.
Silniki typu bokser charakteryzują się równomierną i harmonijną pracą (niemal bezwibracyjną), a także oryginalnym dźwiękiem. Kompaktowa konstrukcja pozwala zmieścić 4-cylindrowy silnik pod maską niedużego auta, czego przykładem są alfy romeo z lat 80. czy VW Beetle. Z kolei 6-cylindrowy silnik boxer też zajmuje niewiele miejsca w porównaniu z jednostkami rzędowymi czy widlastymi, a ponadto jest znacznie niższy, co obniża środek ciężkości, dzięki czemu znalazł zastosowanie w samochodach sportowych.
Cechy techniczne silnika boxer
W układzie boxer tłoki skierowane są parami dokładnie w przeciwne strony, a więc płaszczyzny, w których pracują, rozchylone są o 180 stopni, zaś wał korbowy znajduje się dokładnie w centrum tego układu. Każdy korbowód ma oddzielny czop na wale korbowym. Z tego wynika, że każda para tłoków silnika przeciwsobnego zawsze wykonuje ruchy w przeciwnych kierunkach. To sprawia, że siły bezwładności takiej pary tłoków samoistnie się równoważą, a zatem układ korbowo – tłokowy przekazuje na zewnątrz znacznie mniej drgań, niż ma to miejsce w silnikach o innym układzie cylindrów.
W rezultacie silnik w układzie bokser pracuje z wyjątkowo małymi oporami wewnętrznymi w każdym zakresie obrotów wału korbowego i nie wymaga stosowania dodatkowych urządzeń czy mas wyważających, a to z kolei powoduje, że reaguje on na naciśnięcie gazu wyjątkowo szybko.
Płaski, ale nie boxer
Należy wyraźnie odróżnić silniki boxer od widlastych o rozwidleniu 180 stopni, stosowanych m.in. w Porsche 917, Ferrari Berlinetta Boxer i Testarossa. Zewnętrznie wyglądają identycznie, różnica dotyczy wału korbowego.
W silniku widlastym korbowody przeciwległych cylindrów znajdują się na wspólnym czopie, a tłoki poruszają się w tym samym kierunku, a nie przeciwnie jak w silniku boxer, w którym korbowody mają oddzielne czopy.