Wierzchnia, zewnętrzna część opony, wykonana z gumy, odpowiedzialna za kontakt z nawierzchnią.
Bieżnik składa się z:
Podczas jazdy samochodem czy innym pojazdem po nawierzchni asfaltowej lub betonowej o niskiej chropowatości (gładkiej) bieżnik rozumiany jako powyższe elementy (żebra, rowki itp.) nie tylko nie jest potrzebny, ale wręcz przeszkadza, ponieważ zmniejsza powierzchnię styku opony z nawierzchnią. Dlatego w sporcie motorowym stosuje się tzw. opony bez bieżnika (slicki, gładkie), choć gładka część styku z nawierzchnią również jest bieżnikiem. Im mniejsza liczba rowków i lamel, tym większa przyczepność.
Jednak w normalnym ruchu drogowym pojazdy bardzo często poruszają się po nawierzchni innej niż gładka i czysta. Dzięki konstrukcji bieżnika opony drogowej, jest ona odporna na niesprzyjające warunki, w tym śnieg, błoto czy woda. Opona drogowa jest pewnym kompromisem pomiędzy maksymalną przyczepnością w idealnych warunkach a odpornością na niesprzyjające.
Wbrew pozorom wygląd bieżnika nie ma prawie żadnego wpływu na zachowanie się opony na drodze, a jedynie liczba i kształt elementów składowych. Dlatego też opony asymetryczne kierunkowe po założeniu na oś wyglądają tak, jakby pracowały w przeciwnym kierunku. Ważna jest natomiast m.in. pojemność rowków opony, która wpływa na zachowanie się pojazdu na mokrej nawierzchni i odporność na aquaplaning.