Element bębnowego układu hamulcowego, stosowany z reguły na tylnej osi pojazdu jako hamulec główny lub postojowy (tarczobęben). Konstrukcja układu bębnowego opiera się na bębnie przytwierdzonym do piasty obracającego się koła. We wnętrzu wspomnianego bębna znajdują się szczęki hamulcowe oraz poruszający je rozpieracz. Całość osadzono na nieruchomej względem bębna i osi tarczy nośnej.
Hamowanie odbywa się na skutek dociskania zewnętrznej powierzchni szczęk hamulcowych (okładzin) do wewnętrznej powierzchni bębna poprzez rozpieranie. Dość znaczna powierzchnia styku okładzin z bębnami oraz tzw. efekt samowzmocnienia (podczas hamowania nacisk szczęk hamulcowych na bęben dodatkowo wspomagany jest pod wpływem momentu obrotowego obracającego się koła) powodują, że siła nacisku okładzin na bęben oraz wynikająca z tego skuteczność, jest bardzo wysoka. Wbrew powszechnej wiedzy wyższa niż w przypadku hamulców tarczowych.
Układ bębnowy cechuje się dość znacznym odseparowaniem elementów ciernych od warunków zewnętrznych. To z kolei generuje dwa podstawowe problemy systemów bębnowych: brak możliwości samooczyszczania układu w czasie jazdy oraz ograniczoną możliwość odprowadzania nadmiaru ciepła wydzielającego się w czasie intensywnego hamowania. Nie bez znaczenia była tutaj także dość wysoka masa układu przekładająca się na pogorszenie prowadzenia. Czynniki te spowodowały, że producenci samochodów zrezygnowali ze stosowania układu bębnowego na przedniej osi pojazdu, mimo iż jest on znacznie trwalszy od układu tarczowego.