Wiele tu niepoważnych opinii, ale też trudno oceniać to auto w tych samych kategoriach co, powiedzmy, Fiata Tipo. Ja spróbuję być w miarę obiektywny. Najważniejsze, co trzeba wiedzieć o Corvette, to że jest to czysto sportowy samochód, który miał w latach 1980-90 urywać tyłki wrażeniami z jazdy. Projektując model C4, na pierwszym miejscu stawiano na osiągi, reszta szła na drugi plan. Samochody po modernizacji z 1991r. są znacznie nowocześniejsze. Rok temu kupiłem egzemplarz 1993r. i przejechałem ok 3 tys. km. Pierwsze wrażenie było rozczarowujące. Nie mam dużego doświadczenia z innymi autami amerykańskimi z tego okresu i pierwsze, co zauważyłem, to niska ogólna jakość wnętrza. Kokpit jest przymocowany jako tako, wszystko jest luźne i telepie. Auto obsługuje się dość ciężko. Układ kierowniczy, sprzęgło, drzwi – do wszystkiego trzeba przyłożyć trochę siły. Ale szybko zacząłem się przyzwyczajać i dostrzegać plusy. Silnik jest doskonały i brzmi pięknie, samochód resoruje nadspodziewanie komfortowo i zakręty bierze pewnie. W środku jest sporo nowoczesnych uprzyjemniaczy – dobra klima, wszystko w prądzie, jest ABS, ASR, tempomat. Da się podróżować na długich trasach. Ogólnie więc jest to wdzięczne auto, ma dużo charakteru, a gdzie się nie pojawi, wzbudza zainteresowanie. Przed zakupem polecam jednak przejechać jak najwięcej kilometrów. To nie jest samochód dla każdego. Jest skrajnie niepraktyczny, zwłaszcza jako cabrio i trudny w utrzymaniu. Trzeba więc podjąć świadomą decyzję. Tu wszystko zależy od oczekiwań. Ja swoją Corvette lubię i zimą tęsknię za przejażdżkami. Drugi raz jednak zastanowiłbym się nad kupnem bardziej rozsądnego klasyka. Problem polega na tym, że większość konkurencji jest o wiele droższa.

Kwintesencja sportu, ducha Ameryki. Kapryśna i kosztowna jak Kobieta, mająca klasę i wdzięk. Miała dwie cechy ponad Boskość Kobiety - nie zdradzi i nie gada....