Ocena kierowcy - Volvo 340 Sedan

To była wersja 343 L produkowana bodajże w Belgii. Ech, uwielbiałem ten samochód. Mimo, że sprzedałem (a ściślej oddałem ;)) go już 4 lata temu, nadal bardzo ciepło go wspominam. Wiele zalet samochodu doceniłem zresztą dopiero teraz, kupując coś z segmentu C. Olbrzymi bagażnik, bardzo duża odległość pomiędzy przednimi siedzeniami a tylną klapą (jak w kombi segmentu C), bardzo wygodne przednie fotele z olbrzymią ilością miejsca na nogi, niesamowita zwrotność i łatwość manewrowania, zawieszenie świetnie radzące sobie na polnych drogach, na których SUV-y miały problemy. Cudo. A do tego bez większych problemów technicznych. Gdyby ten model jeszcze produkowali, kupiłbym go w ciemno, nie szukając niczego inego.

Przyzwoicie. Trudno od nieco archaicznej, gaźnikowej jednostki, pochodzącej z Renault 12, wiele wymagać, ale jeździło się przyjemnie i można było mieć trochę z tego przyjemności. Poza spadającą rurką, która w jakiś sposób była powiazana z utrzymywaniem wolnych obrotów, nie sprawiał żadnych problemów. Prędkość maksymalna nie była oszałamiająca (140 km/h), ale przyspieszenie przyzwoite i "odporność" na dociążenie samochodu, pozwalały na odrobinę zabawy z autem.

Po prostu bez zarzutu. 4 za wyciekający olek, który raz na jakiś czas trzeba było uzupełniać. Ciekawostką jest dosyć egzotyczna konstrukcja - skrzynia biegów w jednej obudowie z dyferencjałem i umieszczona przy tylniej osi. Ponoć pozostałość po pierwotnej konstrukcji DAF-a. Świetny patent to konieczność podciągnięcia pierścienia pod gałką zmiany biegów dla wrzucenia wstecznego.

Ha. Konstrukcja dziś budziła by pewnie zdzieiwnie - resory piórowe z tyłu :). Całość miała jednak bardzo poważną zaletę - samochód był stosunkowo wysoko zawieszony a zawieszenie było bardzo wytrzymałe. W związku z tym traktowałem samochód jak pojazd terenowy - przejechałem niejeden potok, nie była problemem jazda 60 km/h po polnej drodze, świetnie znosiło polskie drogi.

Bardzo długa maska i wysoko zadarty tył nieco ograniczały widoczność. Duże okna pozwalały jednak nadrobić niedogodności, nie miałem też problemów z wyczuciem gabarytów auta.

Samochód z początku lat 80-tych (konstrukcja z 70-tych), wersja dosyć podstawowa, więc za dużo bajerów nie było. Bardzo podobał mi się klakson w dzwigni kierunkowskazu, sposób wrzucania wstecznego (patrz wyżej). Znakomite było składanie oparcia przedniego fotela przy dostępie do tylnich siedzeń (wersja 3d). Oparcie składało się nie tylko do przodu, ale i odchylało się trochę w bok, co w połączeniu z szerokimi drzwiami powodowało, że wsiadanie do tyłu nie wymagało zbytniej gimnastyki. Było też parę problemów - zagłówek fotela (w stylu Volvo) przy odchylaniu uderzał w kratkę nawiewu, brak szuflady na radio.

Po prostu działało. Silnik rozgrzewał się szybko, więc z ciepłym nawiewem nie było problemów. Trochę problemów z parowaniem szyb.

Mnóstwo miejsca z przodu, olbrzymi bagażnik, wystarczająca ilość miejsca z tyłu.

Po prostu przyzwoicie.

Nie było źle - po mieście ok. 9 l, na trasie 7,5-8.

Kupiłem go za ok. 2000 $ Na początku lat 90-tych to było sporo, ale jak na dzisiejsze relacje niekoniecznie. W sumie bardzo miłe auto.

Jak kupiłem ten samochód, miał 9 lat, jak go oddałem - 19. Pod koniec używania zaczęły się problmy z drobiazgami - opadająca szyba w drzwiach, linka hamulca ręcznego, linka prędkościomierza, uszczelka przy skrzyni biegów. Inna sprawa, że nie wyobrażam sobie jazdy np. Fiatem Punto w takim wieku.

Najgorsza była korozja - wygnite drzwi i klapa bagażnika pod tylną szybą, podłoga pod siedzeniem pasażera (w czasie jazdy po kałużach unosił się dywanik ;). Większych problemów mechanicznych nie miałem.