Ocena kierowcy - FSO Polonez Hatchback

FSO Polonez z 1983 w wersji zubożonej C. Do dzisiaj pamiętam moment jego odbioru w marcu 1983 roku z Polmozbytu! Kosztował 770 tys zł. Polmozbyt oferował sprytnie zamiast niego tydzień wcześniej Wartburga z otwieranym dachem do odbioru natychmiastowego! Haha... do dzisiaj z tego się śmiejemy. Ehh... które dzieci dzisiaj takie rzeczy będą pamiętać?! Samochód z okresu stanu wojennego, zatem zubożony z POLMO na atrapie, jednak dało się w zasadzie wszystko dokupić i wyglądał jak normalny Borewicz z najlepszych lat poza drobiazgami jak lampki podsufitowe i chromy na zderzakach.To samochód, który dostałem od Ojca i którym jeździliśmy na wszystkie fajne wakacje od zelżenia stanu wojennego. Może ocena jest sentymentalna, jednak muszę podkreślić, że nigdy się nie zepsuł w sposób, który unieruchomił to auto poza pęknięciem pod koniec jego życia w 1998 r jakiegoś węża w układzie chłodzenia zimą. Inne usterki miały charakter eksploatacyjny typowy dla Poloneza-nagrzewnica, zaciski hamulcowe, zużycie sprzęgła, przewody WN i tyle. Korozja po przekroczeniu wieku 10 lat zaczęła dawać pierwsze oznaki pomimo, że Ojciec bardzo o auta dbał i Polonez był garażowany i zabezpieczony RustCechkiem. A ja smarowałem go Plastmalem-pamiętacie? Małe interwencje specjalistów przedłużyły życie auta, które od roku 1997 było pod chmurką do roku 2001, kiedy to jacyś debile zniszczyli je kompletnie na parkingu w chorej zabawie. Samochód komfortowy do ok. 120 km/h, wystarczająco pojemny i choć niepozbawiony licznych wad i prymitywizmu technicznego, NA SWOJE CZASY sprawdzał się doskonale.

Zużycie paliwa było na poziomie ok 9-11 l/ 100 km, nie montowałem żadnego LPG. Silnik o umiarkowanej kulturze pracy ale nie sprawiał problemów. W upalne dnie przydałoby się lepsze chłodzenie, bo w nowych czasach korków przegrzewał się sporadycznie. Taki urok aut z lat 70-tych, wtedy nie było korków. Dynamika mizerna, jednak dawał radę przy nieofensywnym poruszaniu się ze świadomością ograniczeń tego auta. Wyciszyłem go dodatkowo i dla mnie akustyka była OK. Pamiętam, że nowy w zasadzie był niesłyszalny przy 90 km/h-szok!

Wymieniliśmy skrzynię z 4 na 5 biegową! To był wtedy szpan! Działała w sam raz, lekko i precyzyjnie. Nadbieg, jak się wtedy o tym mówiło, dawał rozsądne zużycie paliwa, a od 80 km/ h sprawnie napędzał auto. Pod koniec życia auta skrzynia zaczynała hałasować.

Cóż...to auto do jazdy na wprost i świadomego pokonywania ostrych zakrętów. Niemniej jednak, pomimo braku prowadzenia na zakrętach, amortyzacja dawała radę. Pamiętajmy o resorach w tylnym zawieszeniu, które były archaizmem. Zawieszenie i słaby układ napędowy zmarnowały świetny samochód. Jednak w warunkach PRL i Polski po zmianach to wystarczało. Drogi były słabe, a potem tragiczne i miękkie zawieszenie a nie twarde jak w starych Audi 80, które kupowali koledzy sprawdzało się lepiej.

Dobra widoczność poza cofaniem, wtedy było to loterią i trzeba było być kierowcą! Słupki przednie nie zasłaniały jak teraz przejścia dla pieszych a dawały wytrzymałość nadwoziu na dobrym poziomie.

Ergonomia jak na projekt lat 70-tych była świetna. Pamiętajcie, że ówczesne auta na Zachodzie nie miały tylu elementów wyposażenia co Polonez za te same pieniądze. Przełączniki niepodświetlone, a dawaliśmy radę! Poza regulacją programatora (9 pozycji) było OK. Dobrze przemyślana deska z licznymi i czytelnymi wskaźnikami. Podobała mi się bardziej niż w autach zachodnich, których prospekty zbierałem. A materiały tapicerskie i plastiki były naprawdę wysokiej jakości.

Tu niestety nie popisali się. Słabe przewietrzanie i szwankujący zawór nagrzewnicy oraz zbyt mała liczba nawiewów powodowały notoryczne zaparowania szyb i konieczność jazdy z uchylonymi szybami. Zimą było w miarę ciepło, ale ze względu na niską wydajność wentylatora długo się trzeba było rozgrzewać.

Czteroosobowa rodzina mieściła się z bagażem na wakacje. Bywało, że śmigaliśmy w piątkę nad morze i też dawało radę. Spróbujcie do auta współczesnego o szerokości 165 cm zmieścić 5 osób...

W latach nowości silnik był bezszmerowy, potem głośniej. Wyciszyłem go dodatkowo w latach 90-tych i poprawiło się znacznie. Ponieważ nie jeździliśmy wtedy szybciej niż 120 km/h, nie było źle!

Biorąc pod uwagę względną bezawaryjność, niskie koszty napraw i serwisu oraz długowieczność (18 lat) to był dobry zakup. Zużycie paliwa na poziomie 9-11 L/ 100 km, trochę oleju i tyle. Nie było dramatu, choć znajdą się tacy, którzy trafili na felerny egzemplarz. Rozumiem.

Jak wyżej-długowieczność, koszty eksploatacji i rozsądne zużycie paliwa spowodowały, że w dobrej kondycji auto dojechało w pełni sprawne do 18 roku życia nie rujnując mojej rodziny.

W zasadzie pamiętam tylko drobiazgi-zatarte łożysko rozrusznika, pęknięty przewód biegnący do chlodnicy, zawór nagrzewnicy, przewody WN.

Nie było awarii unieruchamiających na trwale pojazd. Wymiany sprzęgła, amortyzatorów, czy naprawy nadwozia nadjedzonego na błotnikach rdzą nie pogarszają obrazu tego auta. Przyzwoicie, naprawdę, pomimo produkcji kryzysowej.